Przypomnienie Sympozjum 70
Zainstalowanie pracy Tomasza Domańskiego przed MWW zostało zrealizowane w ramach Sympozjum Wrocław 70/20, które w ubiegłym roku zainicjowała grupa zapaleńców. Pragnęli przywołać pamięć o słynnym Sympozjum Plastycznym, jakie odbyło się we Wrocławiu w 1970 roku i miało wielki wpływ nie tylko na myślenie o sztuce, ale także na myślenie o przestrzeni miejskiej.
Planowano, że w stolicy Dolnego Śląska stanie blisko 60 rzeźb i instalacji, często sporych rozmiarów, autorstwa znakomitych twórców, umieszczonych na nowych miejskich osiedlach, m.in. na Gajowicach. Przeszkodziły, jak zawsze, względy praktyczne i pomysły artystów, które nie zawsze szły w parze z oczekiwaniami partyjnych towarzyszy. Pozostało wiele dokumentów, jak rzeźby mogły wyglądać i nieliczne zrealizowane w przestrzeni inicjatywy (np. krzesło Kantora, po wielu latach zresztą).
Rzeźba na dowód upływającego czasu
Pół wieku później na pewien czas (zależny od temperatury na zewnątrz) w przestrzeni miasta, przy Muzeum Współczesnym Wrocław, obejrzymy „Maszynę czasu” Tomasza Domańskiego, stalową konstrukcję (klatkę), w której wnętrzu przebiega stopniowo proces transformacji żywiołów (ciała stałego w wodę i eteryczny gaz).
Katalizatorem zmian jest upływ czasu i temperatura powietrza. Im będzie cieplej, tym szybciej stopi się lód umieszczony w klatce, a zawieszony po jego drugiej stronie kamień sięgnie podłoża.
– Instalacja oddaje wszystko to, co jest zawarte w pomnikach czasu – poprzez transformację żywiołów próbuję zwizualizować czas, widzimy jego upływ, możemy go interpretować na swój sposób – tłumaczy Tomasz Domański, autor instalacji, którą zrealizował m.in. dzięki stypendium prezydenta Wrocławia.
Przeczytajcie: Jak miasto wspiera sztukę współczesną
„Maszyna czasu” składa się z dwóch elementów – lodu (ważące łącznie 8 ton połączone elementy), który stanowi przeciwwagę dla 2,5 tonowej bryły granitu. – Lód stopnieje i nastąpi moment przeciwwagi – wyjaśnia artysta. – Nie wiemy, kiedy do tego dojdzie, to może jeszcze trochę potrwać, w zależności od pogody – dodaje.
Aspekt techniczny jest istotny, ale Tomasz Domański podkreśla, że na pierwszym planie pozostaje przesłanie ekologiczne. – Ten kamień wisi, niczym miecz Damoklesa, a to, czy i kiedy runie zależy też i od nas. Mamy może jeszcze trochę czasu, aby się zreflektować. Obserwujmy więc, zastanówmy się nad przemijaniem, bo w końcu my wszyscy jesteśmy pomnikami czasu – mówi artysta.
To nie pierwsza lodowa rzeźba w przestrzeni Wrocławia, której autorem jest Tomasz Domański. W latach 90. artysta uruchomił na rynku Lodowe zegary w ramach cyklu „Pomniki Czasu”, które odmierzały czas mieszkańców miasta.
bezterminowo 
MWW Muzeum Współczesne WrocławObostrzenia sanitarne
Organizatorzy przypominają, że obserwacja procesu działania „Maszyny Czasu” jest możliwa pod warunkiem zachowania ścisłego reżimu sanitarnego COVID i przestrzegania zaleceń Państwowej Inspekcji Sanitarnej dotyczących zgromadzeń.
